ომარ ალ-შოგრიმ უკანასკნელი სამი წელი სირიის 10 სახელისუფლებლო ციხეში გაატარა, სადაც წამება და შიმშილი მისი დღის შემადგენელი და ჩვეულებად ქცეული ნაწილი იყო. მზის სინათლე სამი წლის განმავლობაში პირველად 2015 წლის 11 ივნისს იხილა. იმ დროისთვის 35 კილოგრამს იწონიდა, თმა ბოლომდე გაცვენილი ჰქონდა და იმდენად უსიამოვნო შესახედი იყო, რომ დამასკოსთან ახლოს ავტობუსში ასულს ყველა მორიდებით უყურებდა.

21 წლის ომარი, ერთ-ერთია იმ ათობით ათას ადამიანს შორის, რომლებიც ასადის რეჟიმმა ციხეში გაისტუმრა. Amnesty International-ის ინფორმაციით, 2011 წლის მარტიდან, 2015 წლის დეკემბრის ჩათვლით, სირიის მასშტაბით საპატიმროებში 17 ათასზე მეტი ადამიანი გარდაიცვალა.

შოგრი 17 წლის იყო, როდესაც სირიის სანაპირო პროვინცია ტარტუსში სამ ბიძაშვილთან ერთად დააკავეს.

ორი მათგანი მოგვიანებით საპატიმროში გარდაიცვალა. ომარმა მოგვიანებით განმარტა, რომ ვერ მიხვდი, რის გამო დააპატიმრეს 2012 წლის ნოემბერში. სამართალდამცველები მისი ბიძის სახლში ყოველგვარი ახსნა-განმარტების გარეშე შეიჭრნენ, ომარს და მის ბიძაშვილებს ფიზიკურად გაუსწორდნენ და ციხეში გადაიყვანეს.

"საპატიმროში ხშირად ვხდებოდით საზარელი მომენტების მოწმეები. ბევრჯერ გვინახავს, როგორც აიძულებდნენ ერთ პატიმარს მეორესთან იძულებით დაემყარებინა სქესობრივი კავშირი, ან როგორ ხმარობდა ძალას ციხის ზედამხედველი, რომელიმე მათგანზე. ყველას გვეშინოდა, ამაზე ხშირად ვფიქრობდი, განსაკუთრებით იმის გამო, რომ ახალგაზრდა ვიყავი, ვფიქრობდი, რომ მალე ძალადობის მსხვერპლი მეც გავხდებოდი"- გაიხსენა ომარმა Al Jazeera-სთან საუბარში.

პირველი შვიდი თვე ომარმა სამარტოო საკანში გაატარა, საიდანაც თვალს ადევნებდა, როგორ ექცეოდნენ ავადმყოფ პატიმრებს, როგორ უსწორდებოდნენ ფიზიკურად მათ ვინც გადარჩენისთვის იბრძოდა და როგორ სცემდნენ ხალხს, სანამ ბრძოლის სურვილს არ დააკარგვინებდნენ.

"წამება და სიკვდილი აქ ნორმალური ამბავი იყო, ბევრი ადამიანი შედეგად თავსაც იკლავდა.

რა თქმა უნდა, საშინელებაა მაგრამ როდესაც იქ ხარ ეს ჩვეულებრივი ამბავია".

9 სხვადასხვა საპატიმროს გამოცვლის შემდეგ, შოგრის უკანასკნელი ციხე სედნაია იყო, სადაც "დახვედრის წვეულება" საკუთარ თავში ტანკის მუხლუხოთი ცემას გულისხმობდა. "10 ჩვენგანი მწკრივში დაგვაყენეს და ოფიცერმა ჩვენი ცემა ერთმანეთის მიყოლებით დაიწყო, ამ დღის შემდეგ, 15 დღის განმავლობაში თვალსაც ვერ ვახელდი"- ამ დღის გახსენებისას ომარს სახე შეეცვალა.

დღიურ რაციონს, რომელიც რამდენიმე კვერცხისა და პურისგან შედგებოდა, მეტალის ხელკეტებით შეიარაღებული დაცვაც თან მოჰყვებოდა,- "ამ ციხეში საჭმელს ყოველთვის სისხლის გემო დასდევდა".

Amnesty International-ი, რომელიც სირიის ციხეებში არსებულ ვითარებას იკვლევს, განმარტავს, რომ ისტორია, რომელიც ომარს აქვს, აქ მდებარე საპატიმროებისთვის ტიპური და დამახასიათებელია.

ომარი ღამით კოშმარებს ჯერ კიდევ ხედავს.

თუმცა ახლა, როდესაც შვედეთში თავისი ახალი სახლის სიახლოვეს სასეირნოდ გამოდის, ამბობს, რომ წამებაში გატარებულმა დღეებმა ის ადამიანად აქცია და თვითგადარჩენის საუკეთესო სკოლა გაატარა.

"საპატიმროს მცველების სისასტიკეს ხშირ შემთხვევაში ჩვენს ჰუმანურობას ვუპირისპირებდით. სხვა პატიმრებს ბევრჯერ გადაურჩენიათ ჩემი სიცოცხლე, მაძლევდნენ საჭმელს და მცველებს უხდიდნენ, რათა ჩემთვის სიცოცხლე შეენარჩუნებინათ"- ამბობს ომარი.

ომარის გზა გათავისუფლებისკენ 2013 წლის მაისში დაიწყო. როდესაც მისი ორი ძმა და მამა მოკლეს,  დედა და დარჩენილი დედმაშვილები თურქეთში გადმოვიდნენ, სადაც ომარის გამოსახსნელად საჭირო 15 ათასი დოლარის შეგროვება შეძლეს, რომელიც მოგვიანებით ქრთამის სახით გადაიხადეს.

ახლა ის ცხოვრების ახლიდან დაწყებას შვედეთში ცდილობს, სადაც ტუბერკულოზის სამკურნალოდ შესაბამის დახმარებას იღებს. სტოკჰოლმში თბილი სახლი აქვს და მზრუნველი მეგობრები ჰყავს, თუმცა მაინც ფიქრობს, რომ ასადის რეჟიმი მას თავს ასე მარტივად არ დაანებებს.

"არ ვიცი როგორ გადავრჩი, ამის დაჯერება ზოგჯერ მიჭირს, როდესაც ღამის კოშმარებს თავს ვაღწევ და დილით ჩემს სახში ვიღვიძებ".