
სამშობიარო სახლში "ნინო" მშობიარობის შემდეგ 35 წლის ქალი გარდაიცვალა. როგორც "ინტერპრესნიუსს" "ნინოს" დირექტორმა, ნინო კაკულიამ განუცხადა, პაციენტს მშობიარობის შემდეგ სისხლდენა დაეწყო, რის გამოც მისი ღუდუშაურის სახელობის ეროვნულ სამედიცინო ცენტრში გადაყვანა გახდა საჭირო. ახალგაზრდა ქალი სწორედ ღუდუშაურის კლინიკაში დაიღუპა.
ნინო კაკულიას ინფორმაციით, პაციენტის დაღუპვის ზუსტი მიზეზი ჯერჯერობით უცნობია. მისივე განმარტებით, ღუდუშაურის სახელობის სამედიცინო ცენტრში ოპერაციის დაწყების შემდეგ 35 წლის ქალს გული გაუჩერდა, რის მიზეზსაც ამჟამად ექსპერტიზა ადგენს. "ნინოს" დირექტორის თქმით, საქმეში ჩართულია ჯანდაცვის სამინისტრო და საპარტულო პოლიცია.
ado.slave('adoceanadvertlinegeunlmntjrdq', {myMaster: 'PgucTgaQ7SKnYhRaD7PFweZcfc7lvwen1L7Fg.GU8Qv.67' });
"პაციენტმა კლინიკაში "ნინო" 19:45 საათზე იმშობიარა, სისხლდენა კი მშობიარობიდან ორი საათის შემდეგ დაეწყო. წნევა დაუვარდა და სისხლდენის გამო სისხლის ბანკებისთვის მიმართვა გახდა საჭირო, თუმცა მისი ჯგუფის სისხლი არც ერთ პარტნიორ სისხლის ბანკს არ აღმოაჩნდა. ღუდუშაურის სახელობის ეროვნულ სამედიცინო ცენტრში გადაყვანისას ჯერ კიდევ გონზე იყო. ჩვენ მეორე დონის კლინიკა ვართ, ამიტომ პაციენტი მესამე დონის კლინიკაში ღამის 01:00 საათზე, დროულად გადავიყვანეთ და იქ რა მოხდა, მერე უკვე არავინ იცის. გონზე იყო, როცა შევიდა, სტაბილურად ჰქონდა წნევა და იქ უკვე რა მოხდა, არ ვიცი, ექსპერტიზა დაადგენს და ჩვენ თვითონაც ვიძიებთ ამას.
ჩვენ დანაშაული არ მიგვიძღვის, რაც შეგვეძლო, რაც საჭიროა, ყველაფერი გაკეთდა. ჩვენთან არ დაღუპულა, ღუდუშაურის კლინიკაში დაიღუპა. აქ იმშობიარა, სტაბილურ მდგომარეობაში გადავიყვანეთ და იქ დაიღუპა. მიზეზი რა გახდა, ჯერ არავინ იცის, ექსპერტიზა ჩართულია, ჩართულია დიდუბის რაიონის პოლიცია, ჯანდაცვის სამინისტრო და გაირკვევა ალბათ, გარდაცვალების მიზეზი. ჩვენ რაც შეგვეძლო და ჩვენი მონაცემებით პროტოკოლის მიხედვით ყველაფერი გაკეთებული იყო", - განმარტა ნინო კაკულიამ.
ado.slave('adoceanadvertlinegeqkpsposojg', {myMaster: 'PgucTgaQ7SKnYhRaD7PFweZcfc7lvwen1L7Fg.GU8Qv.67' });
ado.slave('adoceanadvertlinegeqadeglrtrw', {myMaster: 'PgucTgaQ7SKnYhRaD7PFweZcfc7lvwen1L7Fg.GU8Qv.67' });
ado.slave('adoceanadvertlinegeqlloqjqltu', {myMaster: 'PgucTgaQ7SKnYhRaD7PFweZcfc7lvwen1L7Fg.GU8Qv.67' });
როდესაც ალინამ და იგორ ლესკინმა დაქორწინება გადაწყვიტეს, აღმოსავლეთ უკრაინის ინდუსტრიულ ქალაქ ავდეევკაში, ცერემონიის ადგილის შესარჩევად ორი ვარიანტი ჰქონდათ: ადგილობრივი სარეგისტრაციო ბიურო, ორი პატარა, ბნელი ოთახით ან საზოგადოებრივი ცენტრი ქუჩის ბოლოს. საბოლოოდ, მათ ცენტრი აარჩიეს, მიუხედავად იმისა რომ დანაღმული მინდვრის გვერდით იყო.
"ახლა რაკი დაქორწინდით, არ დაივიწყოთ მშობლები", თქვა რეგისტრატორმა, "და ხშირად მოდით ხოლმე და ინახულეთ". ეს უბრალო რჩევა თითქოს იმის შეხსენება იყო, რომ წლების მანძილზე ფრონტის ხაზთან მდებარე, ომისგან გადამწვარ ადგილებს ახალგაზრდები გამუდმებით ტოვებენ, თუმცა მშობლები ისევ იქ რჩებიან.
ოთხ წელზე მეტია, რაც უკრაინაში ომი დაიწყო და არაფერი განსაკუთრებული აღარ ხდება. ფრონტის ხაზი სტატიკურია და მის გარშემო ცხოვრება ჩვეულ რიტმში მიედინება - ან ყოველ შემთხვევაში ასე ჩანს. კონფლიქტის ზონაში მცხოვრებლები შეეგუვნენ საფრთხეს. სხვების მსგავსად ისინიც მუშაობენ, ამზადებენ საჭმელს, ერთობიან, უყვარდებათ, ქორწინდებიან და ზრდიან ბავშვებს.
თავადაც, როგორც დონეცკელმა, უკვე ვისწავლე, რომ ომსაც ეჩვევა ადამიანი და გამოცდილებას იძენს. მაგალითად, თავიდან, კონფლიქტის პირველ თვეებში, ჩემი უწინდელი ცხოვრებაც ჩამოიშალა დანგრეული შენობასავით, პანიკაში ვიყავი, მეშინოდა, მძულდა, თუმცა შემდეგ შევეჩვიე.
სასურსათო მაღაზიაში მისული, ჩემ წინ მდგომ მამაკაცს ვუყურებ, რომელსაც ერთ ხელში კალაშნიკოვი და ყუმბარმტყორცნი უჭირავს, მეორეში კი სოსისის პაკეტი. დაბადების დღის წვეულებაზე მიმავალს, ტანკების გავლა მიწევს. ზოგჯერ ტელევიზორის ხმას ვუწევ, რომ გარეთ დაბომბვის ხმა არ გავიგონო და ფილმიდან ყურადღება არ გადამატანინოს. ასეთ მომენტებში მიწევს საკუთარ თავს შევახსენო, რომ ეს არ არის ნორმალური მდგომარეობა, თუმცა ნებისმიერი ომი ამ ყველაფერს რუტინად აქცევს.
როდესაც ომი დაიწყო, სადავო ტერიტორიებზე მცხოვრები მოსახლეობა ფიქრობდა, რომ ის რამდენიმე კვირას გასტანდა და ყველაფერი დალაგდებოდა. ბევრმა მათგანმა ჩემოდანი ჩაალაგა და საზაფხულო არდადეგებზე წავიდა იმ იმედით, რომ დაბრუნებულებს ყველაფერი რიგზე დახდვებოდათ, თუმცა, აგვისტოში უკრაინის სამხედრო ძალები უფრო ძლიერ მტერთან დამარცხდნენ.
ოთხი წლის თავზე მინსკის შეთანხმებების შედეგები კვლავ გაურკვეველია. ხელშეკრულებებმა შედარებით შეამცირეს ძალადობის დონე. გაეროს ინფორმაციით, კონფლიქტის შედეგად დაღუპულთა რიცხვი დაახლოებით 10,000-ს აღწევს, რაც იმავე პრეიოდში უკრაინაში მომხდარი ავტოსაგზაო შემთხვევების დროს გარდაცვლილთა ოდენობაზე ნაკლებია.
მას შემდეგ რაც კონფლიქტი დაიწყო, ფოტოჟურნალისტი ანასტასია ტეილორ-ლინდი და მე ამ თემაზე ვმუშაობთ. ამ ზაფხულს eyeWitness to Atrocities-თან ვმუშაობთ. აპლიკაციით, რომელიც ლონდონში დაფუძნებული საერთაშორისო ადვოკატთა ასოციაციის მიერ შეიქმნა, საშუალება გვაქვს ჩავწეროთ მოწმეთა ისტორიები. ერთად უკვე გადავიღეთ ფრონტის ხაზთან მცხოვრებლების ყოველდღიური ცხოვრება. ისინი ხშირ შემთხვევაში დაბომბვის წერტილიდან რამდენიმე კილომეტრში ცხოვრობენ და იმედი აქვთ, რომ მათ ისტორიებს ტკივილსა და გამძლეობაზე სხვებიც გაიგონებენ.
ბევრმა მათგანმა, ვინც ოთხი წლის წინ ჩაალაგა ჩემოდანი წასასვლელად, უკან დაბრუნდა. მეც უცხოეთში ვცხოვრობ, მაგრამ ქალაქს ხშირად ვსტუმრობ.
ელენა დიაჩკოვას და ალექსანდრე დოკალენკის, რომლებიც ავდეევკაში, სამხედრო პოზიციების ახლოს ცხოვრობენ, უკვე გადაეწურათ სახლის შეკეთების იმედი. ორჯერ უკვე შეარემონტეს დაბომბვის შემდეგ.
მკითხველის კომენტარები
(0)