
სტატია ჟურნალ "ისტორიანში" დაიბეჭდა გურამ ყორანაშვილის წიგნის "ავკარგიანობა გიორგი სააკაძისა (ჩვენი ეროვნული გმირი თუ ქართველი ალკიბიადე?)" მიხედვით
გიორგი სააკაძის თემა ვერ ასცდა ახლებურ მითისმთხზველობას. მოვიტანთ ამის დამადასტურებელ მაგალითებს, რომლებიც მხოლოდ ზეპირსიტყვიერებით კი არ შემოიფარგლება, არამედ ბეჭდური სახითაც, მეცნიერების პრეტენზიითაც ვრცელდება. ეს კი თავის მხრივ ხალხის მასაში მეტ ნდობას აღძრავს შესაბამისი "ფაქტებისადმი".
ერთ-ერთი ამათგანი გახლავთ ვითომდაც გიორგი სააკაძის მიერ გელათში წარმოთქმული სიტყვა: "ყოველივე ჩემი განზრახული უნდა აღსრულდეს. ქართლში დავბრუნდებით და მალეც!.. დიდი ხანია გავიგე: მხოლოდ ქართველთა სამეფოების (მხოლოდ, სამთავროების არა?! - გ. ყ.) გაერთიანებით, მეფის ერთხელისუფლებიანობის(!) განმტკიცებით შეიძლება აღორძინდეს საქართველო. გეფიცები, ჩემო მეფევ, დავით აღმაშენებელს!.. მე გიორგი სააკაძე, მოურავი, პირველი ვალდებული სამშობლოს წინაშე, წმინდათ და კვლავაც შევასრულებ შენს ანდერძს: "ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე!"
ado.slave('adoceanadvertlinegeunlmntjrdq', {myMaster: 'PgucTgaQ7SKnYhRaD7PFweZcfc7lvwen1L7Fg.GU8Qv.67' });
დიდად სამწუხაროდ, გიორგი სააკაძემ "დავითის საფლავთან საჯაროდ გაცხადებული მიზანი" ვერ აღასრულა, მაგრამ საქმე ის არის, რომ ასეთი სიტყვები მას არც წარმოუთქვამს. მართალია, იგი იმყოფებოდა იმერეთში მეფე გიორგი IV-სთან, შეხვდებოდა უფლისწულ ალექსანდრესაც, მაგრამ მსგავსი რამ არ მომხდარა. მოტანილი სიტყვები უახლესი ხანის ჩვენი მასობრივი ცნობიერების შესაფერისი ფანტაზიაა. ფოტო: ნიკოლოს ბარათაშვილი.
თითქოს გიორგი სააკაძის ფარს ამშვენებდა ამგვარი წარწერა: "ბედნიერია ის, ვისაც სამშობლოსათვის უძგერს გული". ესეც წმინდა წყლის გამონაგონია და მისი წყარო გახლავთ რუსი მწერლის, ანა ანტონოვსკაიას რომანი "დიდი მოურავი". მთლად უსაფუძვლოა დიდი მოურავის შეგონება: "გახსოვდეთ, მამაცობით განთქმულნო რაინდნო, ბრძოლას იგებს უშიშრობა(!), სინდისი და პატიოსნება!"
თითქოს სოფელ კველთაში მოსვლამდე თურქ-ოსმალთა და ყირიმელ თათართა ლაშქარმა ცხრა შემხვედრ ქართველს უბრძანა ეჩვენებინათ ცხირეთში ლუარსაბ II-ის საზაფხულო რეზიდენციამდე მისასვლელი გზა, მაგრამ ამაზე ყველა ამათგანმა უარი განაცხადა, შედეგად მომხდურებმა თითქოს მათ თავები მოჰკვეთეს. ამათგან განსხვავებით კი თევდორე მღვდელმა მოქმედების სულ სხვანაირი გზა აირჩია, რაც ყველას კარგად მოგვეხსენება. მაგრამ მთლიანობაში აღნიშნული ცნობაც წმინდა წყლის გამონაგონია. დიდად სამწუხაროა, რომ ამგვარ "გადმოცემას" თვით "პროფესიონალი" ისტორიკოსები ავრცელებენ.
თითქოს ჩვენს დიდ პოეტს, ნიკოლოზ ბარათაშვილს ასე ეთქვას: "რა ამოძრავებდა მის (ე.ი. გიორგი სააკაძის) ჭკუა-გონებას და ნებისყოფას: თვითმპყრობელობისას(!) კერპი თუ სამშობლოს ინტერესები? შენ (ადრესატს არ ასახელებენ. - გ.ყ.) ის აზრი გაწუხებს, როდის გადაწყვიტა გიორგი სააკაძემ აჯანყება, - მანამდე, სანამ ხელთ იგდებდა შაჰის მსტოვარს ბარათით, თუ მერე, მაგრამ ისტორიას ამასთან არაფერი(?!) ესაქმება. მარტყობი(!) ეს ის არის, რისი გულისთვისაც მოევლინა (იგი) ამ ქვეყანას. მარტყობი(!) საქართველოს გადარჩენაა. მარტყობი(!) ის ჭრილობაა, რომლისგანაც ვეღარ განიკურნა შაჰ-აბასი. მარტყობი(!) გიორგი სააკაძის ბედისწერაა და სხვა დანარჩენი წვრილმანი კაცუნების მონაჭორია.... წაიკითხეთ ვრცლად
ado.slave('adoceanadvertlinegeqkpsposojg', {myMaster: 'PgucTgaQ7SKnYhRaD7PFweZcfc7lvwen1L7Fg.GU8Qv.67' });
ado.slave('adoceanadvertlinegeqadeglrtrw', {myMaster: 'PgucTgaQ7SKnYhRaD7PFweZcfc7lvwen1L7Fg.GU8Qv.67' });
ado.slave('adoceanadvertlinegeqlloqjqltu', {myMaster: 'PgucTgaQ7SKnYhRaD7PFweZcfc7lvwen1L7Fg.GU8Qv.67' });
1944 წლის 9 აგვისტოს პარიზში ახალი სამხედრო გუბერნატორი და გერმანული გარნიზონის უფროსი გენერალი დიტრიხ ფონ ჰოლტიცი ჩავიდა. მას, ჰიტლერის ბრძანებით, პარიზი უნდა დაეცვა და მოკავშირეთა ჯარები ქალაქში არ უნდა შეეშვა. თავისი გუბერნატორობის 16 დღის მანძილზე, ფონ ჰოლტიცი გამუდმებით ღებულობდა ბრძანებებს ჰიტლერისგან იმის შესახებ, რომ პარიზი «მტრის ხელში არ უნდა მოხვედრილიყო და თუ ეს მაინც მოხდებოდა, მის ადგილზე, მხოლოდ ნანგრევების გროვები უნდა დარჩენილიყო»... და უნდა აღინიშნოს, რომ პარიზის ყველა ხიდის და საერთოდ, მთელი ქალაქის დასანაღმავად, გერმანელებს საკმარისი რაოდენობის ასაფეთქებელი მასალა და დრო ჰქონდათ.
და ყველაზე საინტერესო, ჰოლტიცის და ჰიტლერის სატელეფონო საუბრებიდან, ფიურერის კითხვა იყო: «პარიზი იწვის?» (ამ სახელით 1966 ფრანგულ–ამერიკული ფილმი გადაიღეს, რომელში მთავარ როლებს კირკ დუგლასი, ჟან-პოლ ბელმონდო, ალენ დელონი, ივ მონტანი და სხვა, იმ დროს პოპულარული, მსახიობები ასრულებდნენ) – ეტყობა, წაგებული ომის შემდეგ, ეს ფიურერის უკანასკნელი სურვილი იყო.
დიტრიხ ფონ ჰოლტიცის სამხედრო კარიერას თუ გადავხედავთ, ვნახავთ რომ, ის დავალებებს ყოველთვის ზუსტად ასრულებდა. დიტრიხი პრუსიელი სამხედროს ოჯახში აღიზარდა და პირველი მსოფლიო ომის დასრულების მომენტისთვის, მას უკვე ჰქონდა სამხედრო გამოცდილება, 2 რკინის ჯვარი და უფროსი ლეიტენანტის წოდება.
გენერალი დიტრიხ ფონ ჰოლტიცი
მეორე მსოფლიო ომის დასაწყისში ის სამხედრო ქვეგანაყოფს ხელმძღვანელობდა და 1940 წელს, ჰოლანდიური ოპერაციისთვის, რომლის დროსაც გერმანელებმა როტრდამი მიწასთან გაასწორეს, დიტრიხ ჰოლტიცმა რაინდის რკინის ჯვარი და პოლკოვნიკის წოდება მიიღო. 1942 წლის ზაფხულში ის უკვე პოლკის მეთაური იყო და სევოსტოპოლისთვის იბრძოდა. შედეგად, ქალაქს როტრდამის ბედი ეწია. ხოლო, 47 წლის ჰოლტიცი იმ მომენტისთვის, ვერმახტის ყველაზე ახალგაზრდა გენერალი გახდა. ასე რომ, ის გამოცდილი სამხედრო პირი იყო და კარგად ჰქონდა გაცნობიერებული, თუ რას აკეთებდა. ხოლო, პარიზს და პარიზელებს კი გაუმართლათ, რომ ოკუპაციის უკანასკნელ დღეებში, ქალაქის გუბერნატორად გამოცდილი და ჭკვიანი ადამიანი დაინიშნა, რომელმაც თავისი ფიურერის ბრძანება არ შეასრულა.
და მაინც, რატომ არ შეასრულა გენერალმა ჰიტლერის პირდაპირი ბრძანება და რატომ მისცა მოკავშირეებს, ფაქტიურად, წინააღმდეგობის გარეშე, ქალაქში შესვლის უფლება?
ჯერ ერთი, როგორც აღვნიშნეთ, ის პროფესიონალი სამხედრო იყო და კარგად ესმოდა, ქალაქის შენარჩუნებას ვერ შეძლებდა და უკეთეს შემთხვევაში, ტყვეთა ბანაკში აღმოჩნდებოდა. გარდა ამისა, შვედი კონსული რაულ ნორდინგი მასთან კონტაქტზე ხშირად გადიოდა და ყოველ ჯერზე ატყობინებდა, რომ პარიზის განადგურების მცდელობის შემთხვევაში, ის სამხედრო დამნაშავის სტატუსს ავტომატურად მიიღებდა. გარდა ამისა, მისი ოჯახი (ფეხმძიმე მეუღლე და 2 ქალიშვილი), იმ დროისთვის, გერმანიიდან გაყვანილი იყო და გენერლის ღალატისთვის ჰიტლერი მათზე შურს ვერ იძიებდა.
და კიდევ, არანაკლებ მნიშვნელოვანი გარემოება ის იყო, რომ გარიგების თანახმად, გენერალი ფონ ხოლტიცი, «ღირსების ბრძოლის» (იგულისხმება ქუჩის ბრძოლები, გერმანელ ჯარისკაცებსა და ფრანგების შეიარაღებულ ფორმირებებს შორის) შემდეგ, ტყვედ მოკავშირეების რეგულარულ არმიას უნდა ჩაჰბარებოდა და არა ფრანგული წინააღმდეგობის ფრონტს, რომელიც იმ დროს, პარიზის ქუჩებს ფაშისტებისგან «ასუფთავებდა».
დიტრიხ ფონ ხოლტიცი ტყვეობიდან 1947 წ. გაათავისუფლეს და ყველა ბრალდება მოუხსნეს. 1956 წელს ის პარიზში ჩავიდა და Hôtel Majestic-ს ეწვია, რომელშიც ოკუპაციის დროს, გერმანელების შტაბ–ბინა იყო განთავსებული. მან სასტუმროს მენეჯერს თავისი ძველი ნომრის ჩვენება სთხოვა, ოთახში 15 წუთი დაჰყო, ხოლო შემდეგ, სასტუმრო დატოვა. განაგრძეთ კითხვა
ასევე დაგაინტერესებთ:
მკითხველის კომენტარები
(1)
მაგ ფასად გაცილებით უკეთესაი ტურის დაგეგმვაც შეიძლება. თან არაკომფორტული იქნება 70 დღე სულ გზაში ყოფნა