ისრაელის 'რკინის ლედის" ისტორია - ვინ იყო გოლდა მეირი? | Allnews.Ge

ისრაელის 'რკინის ლედის" ისტორია - ვინ იყო გოლდა მეირი?

1898 წლის 3 მა­ისს კი­ევ­ში გო­გო­ნა და­ი­ბა­და, თუმ­ცა მან ჯერ არ იცო­და, რომ მე-20 სა­უ­კუ­ნის ლე­გენ­და­რულ ფი­გუ­რად იქ­ცე­ო­და. მსოფ­ლიო მას იც­ნობს, რო­გორც გოლ­და მე­ირს, ის­რა­ე­ლის პრე­მი­ერ-მი­ნისტრს.

გოლ­დას მშობ­ლე­ბი - დურ­გა­ლი მოშე იცჩაკ მა­ბო­ვი­ჩი და მისი მე­უღ­ლე ბლუ­მა ნა­ი­დი­ჩი - 1890-იანი წლე­ბის და­სა­წყის­ში პინ­სკი­დან (ქა­ლა­ქი ბე­ლო­რუს­ში) კი­ევ­ში გა­და­ვიდ­ნენ სა­ცხოვ­რებ­ლად.

66237431-902-1697291073.jpg

ოჯა­ხი ბა­სე­ი­ნა­ი­ას ქუ­ჩა­ზე, ძვე­ლი მო­ედ­ნის ახ­ლოს, ორ­სარ­თუ­ლი­ან სახ­ლში და­სახ­ლდა. ამ დრო­ის­თვის, შე­ნო­ბა აღარ არ­სე­ბობს. ქუჩა ხმა­უ­რი­ა­ნი იყო - მა­შინ და­ხუ­რუ­ლი სა­ვაჭ­რო სივ­რცე­ე­ბი ჯერ კი­დევ არ არ­სე­ბობ­და, ამი­ტომ სა­ვაჭ­რო დახ­ლე­ბი ღია ცის ქვეშ ბე­სა­რა­ბი­ის მო­ე­დან­ზე და ბა­სე­ი­ნა­ი­ას გას­წვრივ იდგა.

101138108-1-46413-1697291120.jpg

ასე გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­და ძვე­ლი ბე­სა­რა­ბი­ის მო­ე­და­ნი გოლ­და მე­ი­რის დროს

1898 წელს სპე­ცი­ა­ლურ „ახალ­შო­ბი­ლი ებ­რა­ე­ლე­ბის აღ­რი­ცხვის წიგნ­ში“ (ამ­ჟა­მად ინა­ხე­ბა უკ­რა­ი­ნის ცენ­ტრა­ლურ სა­ხელ­მწი­ფო არ­ქივ­ში) ჩა­ნა­წე­რი No194 გა­მოჩ­ნდა, რომ ვა­ჭარ მა­ბო­ვიჩს ქა­ლიშ­ვი­ლი გოლ­და შე­ე­ძი­ნა.

"მა­შინ კი­ევ­ში ვცხოვ­რობ­დით", - იხ­სე­ნებ­და პრე­მი­ე­რი მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, ბი­ნას კი უბე­დურ­სა და ნეს­ტი­ან სა­თავ­სოს უწო­დებ­და.

მა­მამ ერთ დღეს დიდი შეკ­ვე­თა მი­ი­ღო. გიმ­ნა­ზი­ის ბიბ­ლი­ო­თე­კე­ბის­თვის ავე­ჯი უნდა და­ემ­ზა­დე­ბი­ნა. ავანსს ნა­სეს­ხე­ბი ფუ­ლიც და­ა­მა­ტა და სა­ხე­ლოს­ნო გახ­სნა. პა­ტა­რა გოლ­დამ და­ი­ჯე­რა, რომ ახლა ოჯა­ხი სი­ღა­რი­ბის­გან გა­თა­ვი­სუფ­ლდე­ბო­და.

"ისი­ნი სა­ა­თო­ბით მღე­როდ­ნენ"

გოლ­დას მშობ­ლე­ბი ერ­თმა­ნე­თის­გან სრუ­ლი­ად გან­სხვავ­დე­ბოდ­ნენ. მამა სუს­ტი, ნა­ტი­ფი კაცი იყო. დედა სპი­ლენ­ძის­ფე­რი თმით, ლა­მა­ზი, ენერ­გი­უ­ლი, ჭკვი­ა­ნი და უფრო მო­ხერ­ხე­ბუ­ლი, ვიდ­რე მისი ქმა­რი. მაგ­რამ მათ ერთი რამ ჰქონ­დათ სა­ერ­თო - ოპ­ტი­მიზ­მი. ფი­ნან­სუ­რი სირ­თუ­ლე­ე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, ისი­ნი ცდი­ლობ­დნენ მხი­ა­რუ­ლად ეცხოვ­რათ.

"პა­რას­კევს სა­ღა­მოს, ბევ­რი სტუ­მა­რი გვყავ­და, ჩვე­უ­ლებ­რივ ნა­თე­სა­ვე­ბი: ბი­ძაშ­ვი­ლე­ბი, დე­ი­და, ბიძა. ახ­ლაც ვხე­დავ, რო­გორ სხე­დან ისი­ნი სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში. სვა­მენ ჩაის, თუ შა­ბა­თია ან დღე­სას­წა­უ­ლია, მღე­რი­ან, სა­ა­თო­ბით მღე­რი­ან და ზო­გა­დად, მათ ფონ­ზე ჩემი მშობ­ლე­ბის ნაზ ხმებს ყო­ველ­თვის გა­მო­ვარ­ჩევ­დი“. - იხ­სე­ნებ­და გოლ­და.

ცხოვ­რე­ბა რთუ­ლია, უსა­მარ­თლო

მა­მის იმე­დე­ბი, რომ შეკ­ვე­თე­ბი სი­ღა­რი­ბის­გან თა­ვის დაღ­წე­ვა­ში და­ეხ­მა­რე­ბო­დათ, არ გა­მარ­თლდა - ავე­ჯის შეკ­ვე­თე­ბი შე­წყდა. იძუ­ლე­ბუ­ლე­ბი გახ­დნენ სა­ხე­ლოს­ნო და­ე­ხუ­რათ, ოჯახს ვა­ლე­ბი და­ე­დო.

"მახ­სოვს, რო­გო­რი ღა­რი­ბე­ბი ვი­ყა­ვით. არა­სო­დეს არა­ფე­რი გვყოფ­ნი­და - არც საჭ­მე­ლი, არც თბი­ლი ტან­საც­მე­ლი, არც შეშა. მე ყო­ველ­თვის მცი­ო­და და მუ­ცე­ლი ცა­რი­ე­ლი მქონ­და... მა­შინ კი­ე­ვის ბი­ნის სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში მხო­ლოდ ის ვი­ცო­დი, რომ ცხოვ­რე­ბა რთუ­ლი იყო და მსოფ­ლი­ო­ში სა­მარ­თა­ლი არ არ­სე­ბობ­და" - იხ­სე­ნებ­და გოლ­და, მრა­ვა­ლი წლის შემ­დეგ, გოლ­დას უფ­როს­მა დამ აღი­ა­რა, რომ გიმ­ნა­ზი­ის­კენ მი­მა­ვალ გზა­ზე შიმ­ში­ლის­გან გონს ხში­რად კარ­გავ­და.

1903 წელს ოჯა­ხი პინ­სკში დაბ­რუნ­და, მაგ­რამ მოშე იცჩაკ­მა იქაც ვერ იპო­ვა სა­მუ­შაო. სა­ბო­ლო­ოდ, სა­მუ­შა­ოდ შე­ერ­თე­ბულ შტა­ტებ­ში წა­ვი­და. სამი წლის შემ­დეგ, ოჯახს და­უ­რე­კა და უთხრა, რომ მას­თან ჩას­ვლა შე­ეძ­ლოთ.

მა­მას სტუმ­რე­ბი

გოლ­დას ამე­რი­კუ­ლი ცხოვ­რე­ბის პე­რი­ო­დი 15 წელი გაგ­რძელ­და. ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში გო­გო­ნამ მო­ა­ხერ­ხა სა­შუ­ა­ლო გა­ნათ­ლე­ბის მი­ღე­ბა და პე­და­გო­გი­ურ კო­ლე­ჯში ჩა­ბა­რე­ბა - რვა წლის ასა­კი­დან ოც­ნე­ბობ­და გამ­ხდა­რი­ყო მას­წავ­ლე­ბე­ლი. 1917 წელს კი 19 წლის გოლ­და მო­რი­სონ მე­ი­ერ­სონ­ზე და­ქორ­წინ­და. იხილეთ სრულად