რუსულ ციხეში პატიმართა ტრანსპორტირება უფლებების უხეში დარღვევითა და ღირსების შემლახავი ქმედებით ხორციელდება - წერს უფლებათდამცველი ორგანიზაცია Amnesty International.

"საბჭოთა კავშირის გულაგებისგან რუსეთის სასჯელაღსრულების ფედერალურმა სამსახურმა შთამომავლობით გამოსასწორებელი კოლონიები მიიღო, რომელთა უმრავლესობაც ქვეყნის ნაკლებადდასახლებულ ნაწილებშია განთავსებული, მათ შორის უკიდურეს ჩრდილოეთში ან შორეულ აღმოსავლეთში", - ნათქვამია ანგარიშში, რომელიც გამოქვეყნდა სათაურით "პატიმართა ეტაპირება რუსეთში: გზა გაურკვევლობისკენ".

მსჯავრდებულები, შესაძლოა, სახლისგან ათასი კილომეტრით დაშორებულ კოლონიებში გაგზავნონ, ისე რომ ახლობლებსა და ოჯახის წევრებს კვირობით არ ჰქონდეთ ინფორმაცია პატიმრების ბედის შესახებ.

"დროა რომ რუსეთის ხელისუფლებამ უარი თქვას გულაგების უკანასკნელ ნარჩენებზე და საკუთარი პენიტენციალური სისტემა საერთაშორისო სტანდარტებთან შესაბამისობაში მოიყვანოს", - წერს Amnesty International.

თავისუფლების აღკვეთის შემდეგ დამნაშავეებმა სასჯელი იმ რეგიონში უნდა მოიხადონ, რომლებშიც ცხოვრობენ, ან სადაც მოხდა მათი გასამართლება, ნათქვამია რუსეთის ფედერაციის სისხლის სამართლის კოდექსში.

თუმცა, ამ ნორმას ბევრი გამონაკლისი აქვს, რომელიც საშუალებას იძლევა ბრალდებულების ეტაპირებას სახლიდან რამდენიმე კილომეტრის მოშორებით.

შედეგად ოჯახის წევრებს ფინანსსური სახსრებიც არ ჰყოფნით საიმისოთ რომ პატიმრები მოინახულონ.

მაგალითად "Менатеп" ბანკის ყოფილი ხელმძღვანელის, პლატონ ლებედევის მოსანახულებლად, მატარებელში 2 დღე-ღამის გატარება იყო საჭირო, რის შემდეგაც პაემანზე მისვლის მსურველს მდინარე ობი უნდა გადაეცურა, ხოლო თუ ზამთარი იყო ყინულზე გადაევლო.

ადამიანის უფლებათა ევროოპული სასამართლოსთვის გაგზავნილ წერილში რუსეთის ხელისუფლება ლებედევის განთავსებას სახლიდან 4 ათასი კილომეტრის მოშორებით, მისივე უსაფრთხოებით ხსნიდა.

ქალები კიდევ უფრო არასახარბიელო ვითარებაში არიან, რადგან რუსეთის ტერიტორიაზე არსებული 760 პენიტენციალური დაწესებულებიდან მხოლოდ 46-ში არის შესაბამისი პირობები ქალი პატიმრების განსათავსებლად.

1999 წლის მონაცემების თანახმად (უფრო ახალი მონაცემები არ არსებობს) პატიმართა 12% განსახლების ან ჩაწერის რეგიონს მიღმა იხდიდა სასჯელს, ქალების შემთხვევაში აღნიშნული მაჩვენებელი 44%-ს აღწევდა.

დანიშნულების ადგილამდე არსებული გზის დაფარვას პატიმრები რამდენიმე კვირას, ზოგიერთ შემთხვევაში კი ერთ თვეს ანდომებენ.

პატიმრების გადასაყვან ვაგონებს ჩვეულებრივ სამგზავრო მატარებლებს ამაგრებენ. თუმცა, უნდა ითქვას რომ დანიშნულების ადგილას ბოლომდე არც ერთი მატარებელი არ მიდის, ამიტომ პატიმრები ხშირ შემთხვევაში შემდეგ მატარებელს დაახლოებით ერთ კვირას ელოდებიან. ყოველ ახალ პენიტენციალურ სისტემაში მათ თავიდან ბოლომდე ამოწმებენ, საამისოდ კი არც თუ ჰუმანურ მეთოდებს იყენებენ.

დიდ კუპეში, რომელიც 3,5 კვადრატულ მეტრს მოიცავს, ნორმატივების თანახმად 12 ადამიანის განთავსებაა დასაშვები. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ თითოეულ პატიმარზე და მის ბარგზე საშუალოდ 0,29 კვადრატული მეტრი მოდის.

მსგავს პირობებში წოლა შეუძლებელია, ამიტომ პატიმრები ჯდომით შემოიფარგლებიან. ვაგონში არ არის ფანჯრები, მაგრამ არის გისოსი, რომელიც ვაგონის კორიდორში გადის, პატიმრებს მშრალ საკვებს ურგებენ. მგზავრობის დროს პატიმრებისთვის არ არის გამოყოფილი თეთრეული, ტუალეტში შესვლა კი 5-6 საათში ერთხელ არის შესაძლებელი. გაჩერებებზე და ასევე ღამით საპირფარეშოების გამოყენება  ფაქტობრივად აკრძალულია.

"ძალიან ვწვალობდი რადგან გვითხრეს რომ ღამით საპირფარეშოში არ გაგვიყვანდნენ. მოგვიანებით გავიგე როგორ უნდა მოვქცეულიყავი. პატიმრების უმეტესობას თან პოლიეთილენის პარკები მიჰქონდა, თუ მოხერხდებოდა პოლიეთილენის ბოთლებიც",- Amnesty International-ს ყოფილი პატიმრის გენადი აფანასევის სიტყვები მოჰყავს.

Amnesty International-ის მიერ ზემოთ მოყვანილი ადამიანის უფლებათა დარღვევის მაგალითებს ისიც ემატება, რომ იმ პერიოდის განმავლობაში სანამ პატიმრების ეტაპირება მიმდინარეობს, ახლობლებმა და ოჯახის წევრებმა მათი ადგილმდებარეობისა და ბედის Sესახებ არაფერი იციან.

ხშირია შემთხვევები, როდესაც ოჯახის წევრები ბრალდებულების ადგილსამყოფელს დაპატიმრებიდან ერთი თვის შემდეგ ისიც დიდი ძალისხმევის შემდეგ იღებენ.