"ყველანაირი დამამცირებელი კომენტარი დაწერეს, რაც შეიძლებოდა" - რას ჰყვება ხელოვანი, რომელიც "ერეკლეობის" შემდეგ ბულინგის მსხვერპლი გახდა | Allnews.Ge

რო­გორც ცნო­ბი­ლია, 7 ნო­ემ­ბერს ერეკ­ლე­ო­ბა გა­ი­მარ­თა, ბა­ტო­ნის ცი­ხის მიმ­დე­ბა­რე ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე სხვა­დას­ხვა პა­ვი­ლი­ო­ნი მო­ე­წყო, ორ­გა­ნი­ზა­ტო­რებ­მა სტუმ­რებს არა ერთი შე­მეც­ნე­ბი­თი და გა­სარ­თო­ბი აქ­ტი­ვო­ბა შეს­თა­ვა­ზეს... ღო­ნის­ძი­ე­ბა­ში მო­ნა­წი­ლე­ობ­და წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ხე­ლო­ვა­ნი - მაგ­და­ლი­ნა ჭი­ჭი­აშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც და­რე­ჯან დე­დოფ­ლის როლს გა­ნა­სა­ხი­ე­რებ­და... სამ­წუ­ხა­როდ, ინ­ტერ­ნეტ­სივ­რცე­ში იგი ძა­ლი­ან დიდი თავ­დას­ხმის მსხვერ­პლი გახ­და...

მაგ­და­ლი­ნა ჭი­ჭი­აშ­ვი­ლი შე­მოქ­მე­დე­ბით წარ­მა­ტე­ბებ­ზე "კვი­რის პა­ლიტ­რას" ესა­უბ­რე­ბა:

- ჩემი ცხოვ­რე­ბა მუ­სი­კით და­ი­წყო. დედა მუ­სი­კო­სია, გა­მუდ­მე­ბით მქონ­და კონ­ტაქ­ტი მუ­სი­კას­თან - მო­ცარ­ტი, ბახი, შო­პე­ნი, ბე­თჰო­ვე­ნი... სა­ნამ სიმ­ღე­რას შევ­ძლებ­დი, ამ მუ­სი­კა­ზე მთე­ლი დღე გა­უ­ჩე­რებ­ლად ვცეკ­ვავ­დი, შემ­დეგ რით­მებს ხმა ავა­ყო­ლე და ნელ-ნელა და­ვი­წყე სიმ­ღე­რა, ალ­ბათ, 3 წლი­დან - ლექ­სე­ბი, სიმ­ღე­რე­ბი...

სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ჩემი მუ­სი­კა­ლუ­რი და შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი გე­მოვ­ნე­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში დიდი წვლი­ლი დე­დას და ოჯახს მი­უ­ძღვის... დე­დას­თან ერ­თად პი­ა­ნი­ნოს არ ვშორ­დე­ბო­დი, ვმღე­რო­დი, პა­რა­ლე­ლუ­რად, მუდ­მი­ვად ახალ მუ­სი­კას ვე­ძებ­დი. ასე აღ­მო­ვა­ჩი­ნე 4-5 წლის ასაკ­ში ჯაზი - ელა ფი­ცჯე­რალ­დი და ლუი არმსტრონ­გი... ეს სულ სხვა სა­ფე­ხუ­რი იყო. მე და ჩემი და თე­ატ­რა­ლი­ზე­ბულ კონ­ცერ­ტებს ვდგამ­დით, აქ­ტი­უ­რე­ბი ვი­ყა­ვით იმ ბნელ, 1990-იან წლებ­ში. დედა პი­ა­ნი­ნოს­თან დაჯ­დე­ბო­და, ლამ­ფის შუქ­ზე ჩვე­ნი სახ­ლი­დან სულ მუ­სი­კის ხმა გა­დი­ო­და. ამას ემა­ტე­ბო­და ეკ­ლე­სი­ა­ში გა­ლო­ბა და მრა­ვალ­ხმი­ა­ნო­ბა, რო­მელ­მაც კი­დევ ერთი გა­დამ­წყვე­ტი როლი შე­ას­რუ­ლა ჩემი გე­მოვ­ნე­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში...

ამ ყვე­ლაფ­რის პა­რა­ლე­ლუ­რად, ბავ­შვო­ბი­დან მიყ­ვარ­და ხატ­ვა. ძი­რი­თა­დად, ტან­საც­მლის დი­ზა­ინს ვქმნი­დი, ყვე­ლა­ფერ­ზე ვხა­ტავ­დი - სკო­ლის რვე­უ­ლებ­ში, წიგ­ნებ­ში, კედ­ლებ­ზე, ფან­ჯრებ­ზე... ბევ­რი რომ არ გა­ვაგ­რძე­ლო, ყვე­ლა­ნა­ი­რი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი აქ­ტი­ვო­ბა მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, მათ შო­რის - წე­რაც. ვწერ­დი და ახ­ლაც სო­ფელ­ში მაქვს უამ­რა­ვი დღი­უ­რი, ჩა­ნა­წე­რი, ფურ­ცე­ლი. დიდი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ენერ­გია მქონ­და, გა­მოვ­ხა­ტავ­დი და კა­ხეთ­ში იმ­დე­ნად ვი­ყა­ვი ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში ჩარ­თუ­ლი, რო­გორც იმ რთულ პე­რი­ოდ­ში შე­მეძ­ლო, თუმ­ცა შე­ზღუ­დუ­ლი ვი­ყა­ვი. ახა­ლი იდე­ე­ბი და სი­ახ­ლე­ე­ბი ჯერ კი­დევ იმ დროს მა­ინ­ტე­რე­სებ­და და მა­წუ­ხებ­და, როცა ბევ­რი ინ­ფორ­მა­ცია არ არ­სე­ბობ­და. სამ­წუ­ხა­როდ, გა­ჭირ­ვე­ბამ, გა­რე­მო აზ­როვ­ნე­ბამ რა­ღაც პე­რი­ოდ­ში ჩამ­კე­ტა. ვერ ვვი­თარ­დე­ბო­დი. არ მქონ­და არც არ­ჩე­ვა­ნი, არც შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, არც ძლი­ე­რი საყ­რდე­ნი.

- თბი­ლის­ში რო­დის გად­მოხ­ვე­დით?

- 15 წლი­სამ ჩა­ვა­ლა­გე ბარ­გი და თბი­ლის­ში გად­მო­ვე­დი. აქ იყო ბრძო­ლა, გა­ჭირ­ვე­ბა, მუ­შა­ო­ბა, იმედ­გაც­რუ­ე­ბა, ძი­ე­ბა... ამ ყვე­ლა­ფერ­მა ცოტა წელი არ წა­ი­ღო... მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ვსწავ­ლობ­დი მე­ო­რე მუ­სი­კა­ლურ სას­წავ­ლე­ბელ­ში, სა­ფორ­ტე­პი­ა­ნო ფა­კულ­ტეტ­ზე, ნი­ჭი­ერ­თა ათწლედ­ში - ვო­კა­ლურ ფა­კულ­ტეტ­ზე და თო­ი­ძე­ში - დი­ზა­ინ­ზე...

განაგრძეთ კითხვა