“როცა აქ მოვედი, კედლის ძირებიღა იყო და 300-წლიანი სახლის აღდგენას შევუდექი“ - გაიცანით ალუდა ჯვარიძე: მეწარმე, რომელმაც ისტორია გააცოცხლა და წინაპრების ნასახლარზე ტურისტებს მასპინძლობს | Allnews.Ge

ჭო­ბა­რე­თი ას­პინ­ძის მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტის სო­ფე­ლია, რო­მე­ლიც ზღვის დო­ნი­დან 1440 მეტრზე მდე­ბა­რე­ობს. უძ­ვე­ლეს და ის­ტო­რი­ულ სო­ფელ­ში არა­ერ­თი ნა­სახ­ლა­რია, სა­დაც, ამ კუ­თხის მკვიდრს, ალუ­და ჯვა­რი­ძეს, წი­ნაპ­რე­ბის ნა­სახ­ლარ­ზე 300 წლის მეს­ხუ­რი ოდის აღ­დგე­ნის იდეა გა­უჩ­ნდა. ჩა­ნა­ფიქ­რი სის­რუ­ლე­ში მალე მო­იყ­ვა­ნა და იქა­უ­რო­ბას ახა­ლი სი­ცო­ცხლე შეს­ძი­ნა...

სა­ნამ ალუ­და ჯვა­რი­ძის ამ­ბავს მო­გიყ­ვე­ბო­დეთ, გე­ტყვით, რომ ჭო­ბა­რე­თი სამ­ხრეთ სა­ქარ­თვე­ლოს ერთ-ერთი უძ­ვე­ლე­სი სო­ფე­ლია.

ამა­ზე ის აღ­მო­ჩე­ნაც მე­ტყვე­ლებს, რო­მელ­საც სა­ფუძ­ვე­ლი 2009 წელს და­ე­დო, რო­დე­საც იქ გაზ­სა­დე­ნის გაყ­ვა­ნი­სას, ადრე ბრინ­ჯა­ოს ხა­ნის ნა­სახ­ლა­რი სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი და სა­მე­ურ­ნეო სა­თავ­სო­ე­ბით აღ­მო­ა­ჩი­ნეს. ის სა­ვა­რა­უ­დოდ, ძვე­ლი წელ­თაღ­რი­ცხვის 3500-3000 წლე­ბით თა­რიღ­დე­ბა. აღ­მო­ჩე­ნილ იქნა ასე­ვე ქვის სა­ბეჭ­და­ვი, რო­მე­ლიც მე­სო­პო­ტა­მი­ი­დან, ქა­ლაქ ურუ­ქი­დან უნდა იყოს შე­მო­ტა­ნი­ლი... 2012 წლი­დან ძეგლ­ზე მუ­შა­ო­ბა და­ი­წყო სა­ქარ­თვე­ლოს ეროვ­ნუ­ლი მუ­ზე­უ­მის და ავ­სტრა­ლი­ის მელ­ბურ­ნის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის არ­ქე­ო­ლო­გი­ურ­მა ექ­სპე­დი­ცი­ამ...

ჭო­ბა­რე­თი სა­კუ­თარ წარ­სულ­ზე კი­დევ ბევრ სა­ინ­ტე­რე­სო ინ­ფორ­მა­ცი­ას ინა­ხავს, რაც იმა­ზე მე­ტყვე­ლებს, რომ ცი­ვი­ლი­ზა­ცია იქ ჯერ კი­დევ ას­წლე­უ­ლე­ბის წინ არ­სე­ბობ­და.

ალუ­და ჯვა­რი­ძე:

- ამ სოფ­ლის მკვიდ­რი ვარ, აქ არის ჩემი წი­ნაპ­რე­ბის საფ­ლა­ვე­ბი... დღეს ჭო­ბა­რეთ­ში 200 ადა­მი­ა­ნი ცხოვ­რობს და სულ კი 50 ოჯა­ხი იქ­ნე­ბა, მათ­გან ნა­ხე­ვარ­ზე მეტი მო­ხუ­ცია. და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე სახ­ლში, სა­დაც ჩემი წი­ნაპ­რე­ბი ცხოვ­რობ­დნენ. როცა წა­მო­ვი­ზარ­დე, სა­ცხოვ­რებ­ლად ახალ­ცი­ხე­ში გა­და­ვე­დი. იმ პე­რი­ოდ­ში აქ ჭერი ჩა­მო­ინ­გრა და სახ­ლის მხო­ლოდ კედ­ლე­ბი­ღა იყო დარ­ჩე­ნი­ლი...

გვყავ­და პა­პის და, კარ­გი ქალ­ბა­ტო­ნი, რო­მე­ლიც იმის გამო არ გა­ა­თხო­ვეს, რომ პა­პა­ჩე­მის შვი­ლე­ბის­თვის მო­ევ­ლო (პა­პას ბევ­რი შვი­ლი ჰყავ­და). შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბიც მისი გაზ­რდი­ლე­ბი ვართ.

ის ქალ­ბა­ტო­ნი ბუ­ხარ­თან დაჯ­დე­ბო­და და ძველ ამ­ბებს გვიყ­ვე­ბო­და - მოგ­ვი­თხრობ­და გა­ჭირ­ვე­ბის პე­რი­ოდ­ში თუ რო­გორ ცხოვ­რობ­დნენ, თავი რო­გორ გაჰ­ქონ­დათ. ბევ­რი რამ ჰქონ­და გა­მოვ­ლი­ლი, მათ შო­რის, მეს­ხეთ­ში მუს­ლი­მე­ბის ყოფ­ნა, ომი... რო­დე­საც გარ­და­იც­ვა­ლა, სოფ­ლი­დან სა­ცხოვ­რებ­ლად ახალ­ცი­ხე­ში გა­და­ვე­დი. მის­მა სა­უბ­რებ­მა, მო­ნა­თხრო­ბებ­მა ჩემ­ზე სე­რი­ო­ზუ­ლი კვა­ლი და­ტო­ვა, ყვე­ლა­ფე­რი გო­ნე­ბა­ში მყა­რად აღ­მე­ბეჭ­და... ჰოდა, ხში­რად წარ­მო­ვიდ­გენ­დი ხოლ­მე ჩვენს კარ­მი­და­მოს ისე­თად, რო­გორც მის მო­ნა­ყოლ­ში იყო... სა­ბო­ლო­ოდ კი ისე­თი სურ­ვი­ლი გა­მიჩ­ნდა, ჩვე­ნი მა­მა­პა­პე­უ­ლი ად­გი­ლი ისე­ვე აღ­მედ­გი­ნა.

როცა აქ მო­ვე­დი, კედ­ლის ძი­რე­ბი­ღა იყო და 300-წლი­ა­ნი სახ­ლის აღ­დგე­ნას იმ მო­ნა­თხრო­ბის მი­ხედ­ვით შე­ვუ­დე­ქი. იხილეთ სრულად